اشعار

جای دارد که به یُمنِ قـدمش در کعبه            جایِ این پارچه و خِشت شَوَد زر کعبه

اولین خِشت مسلمانیِ ما را بِگـذاشت            اولین بار که پا زد به زمین در کعبه

ذرّه ذرّه همه دنـیا به جـنـون آمده بود            روح از پیکـرۀ کعـبـه برون آمده بود

روشنا ریخت به افلاک حلولش آن روز            کعبه برخاست به اجلال نزولش آن روز

کعـبـه امشب در تـو مـرآت هـوالله آمـده           آفــتـاب طـلـعـت مـعــبـود بـا مــاه آمـده
روح شو سر تا قدم آغوش جان را باز کن           خانه زینت کن که صاحب‌خانه از راه آمده

هـر کـه از قـافـلـۀ یـار جـدا مـی‌گـردد            عاقـبت اهل دو رنگی و ریا می‌گردد

گــره اهــل ولا کــور اگـر بـاشـد هـم            با نـگـاه عـلـی و فـاطـمه وا می‌گـردد

صحرای حجاز آمده رشك ارم امشب            عـالـم همه گـردیده محیط كـرم امشب

تكـبـیر بگـوئید حـرم شد حـرم امشب            بیش از همه شب گشت حرم محترم امشب

دستی که کوته است به خرما نمی‌رسد            قـطـره هـزار سـال به دریـا نمی‌رسد
وقتی که عشق می‌رسد از سوی آسمان            فرصت دگر به زمـرۀ لـیلا نمی‌رسد

جهان ز روزِ ازل خاطری مکدّر داشت           همیشه شوقِ رسیدن به روزِ محشر داشت
خـبـر نداشت که باید بـمانـد و باشد...           خبر نداشت، زمین اشتیاقِ حیدر داشت

خوب است دلم خلوت شب داشته باشد            سخـتی بکـشد تاب و تَعَـب داشته باشد

خواهان هنرمندِ تو گر کوه جگر داشت            اول قـدم آن اسـت ادب داشـتـه بــاشـد

یا علی بر فَـلکِ عشق تو پرچم زده ای           خیـمـه انـدر حـرم شاهد اعـظـم زده ای

شمع حُسن تو فروزان و جهان پـروانه           ز آتش عـشق شرر بر دل عالم زده ای

 پخش سبک  

امشب خـدا از خـانـه اش جـلـوه نـموده           از چـهـرۀ وجه الله ش پـرده گــشــوده

رکن حرم شد چون گل شکوفا           در بیت حـق کن حق را تماشا

 پخش سبک  

شادی به لـشـگر درد و غم غالبِ            مــیـــلاد عــلــی بـن ابـی طـالـبِ

آمـد؛ یــاور و یــار نــبــی اکــرم            آمـد؛ صـاحـب عـزیز اسـم اعـظم

 پخش سبک  

امـامِ هـمـه دنـیـا، سـاقـی جـام کــوثــر            خوش آمدی یا مولا،علی علی یا حیدر

نور هُدا، شیر خـدا، خوش آمدی مولا

 پخش سبک                        ( به سبک السلام ای خاتم پیغمبران ... )

السلام ای شمس تابان، یا علی جانم فدایت         در شب میلادت آقا، کن نظر بر این گدایت

منم خاک درت، غلام و نوکرت         به قربان تو و، نبی و همسرت

آمد آن چشمۀ رحمت که جهان خرم از اوست           آفتابی که درخشنده همه عـالـم ازاوست

در گـلـستـان ولا لاله رخی چهره نمود           که صبا غالیه افشان و مبارک دم از اوست

ای کعبه امشب ناز کن بر آسمان ها و زمین            از این که داری در بغل مرآت ربّ العالمین

ای مولد شیر خدا، ای رشک فردوس برین            وقت طواف روی حق، همراه جبـریل امین

امــروز طــرحـی تــازه دارد آسـتـانـت           رنــگــی دگــر دارد طــلای نــاودانـت

بـوی خـدا پـیـچـیـده در هر جای خاكت           عـطـری بـهـشـتی می وزد در آسمـانت

بازهـم آمد شب حـیـران شدن           وقت جنون وقت پریشان شدن

شـکــر نــوشـتــم بــرای دلــم           آئـیـنـه ای گـوشـۀ ایـوان شدن

خـیـره نـگـاه عـالـمـیـان سوی قبله بود            حیران و بی قرار کسی موی قبله بود

تاریخ در مسیـر تـکـامـل قـرار داشت            در کل شهر نغـمـۀ هـو هوی قـبله بود

هستی امشب تا سحر اختر شماری می کند          خواب هم در دیده ها شب زنده داری می کند

بـاد اعـجـاز نـسـیـم نـو بـهـاری مـی کـنـد          خاک را از اشک خود مشک تتاری می کند

شانه می‌زد تا به گیسوی علی، بنت اسد           می‌شنید از هر سرِ مو: قـل هـو الله احد

شانه می‌زد حلقه حلقه، شانه می‌زد مو به مو           مو به مو، توحید حق و حلقه حلقه، سِرّ هو